martes, 27 de marzo de 2012

SÓC UNA FERA


Li he explicat un secret a algú. Una possible feina, una feina important per a mi, es podria dir. Li he explicat a algú, que estic nerviosa per al que pugui passar i tinc por, i que aquesta possible feina, encara no segura, m’arrela  al que he volgut sempre, a allò que porto tant de temps lluitant per a que es realitzi, i que em conecta dels ulls fins a les entranyes, de les mans als turmells, dels dits al cor, de la boca als pulmons. Li he explicat aquest fet important, aquest possible futur que sempre he somiat, a algú. Un algú amic de la vida i de la professió. I he sentit que aquest algú també ho volia. Que també volia això mateix, que li arrela com a mi dels ulls fins als turmells, dels dits als pulmons, de la boca al cor, de les mans a les entranyes. I aquest algú ha considerat que l’AMISTAT i allò que conecta (la professió, una possible realització d’un somni) amb les entranyes, no tenen res a veure i s’han de poder separar. I que a més em d’aprendre d’aquestes coses, ens hi hem d’acostumar. I aquest algú ha decidit perseguir aquest mateix objectiu, aquesta possible feina, gràcies a la meva informació. I jo m’he sentit profundament atacada, com una papallona que ha caigut en una tela d’aranya,i aquesta aranya esta apunt de menjar-se’la. I he maleït la meva ingenuitat, la meva puta ingenuitat. I he après una cosa, que estic millor callada, CALLADA. I dins meu he sentit la seva “cruel” intenció (altrament dita, eina de supervivència dins la precarietat laboral que ens OFega) com mil dards que travessen el cos. I davant d’aquesta meeeeERDa De siTuació, en aquest malson on 10.000 robots m’ataquen a les fosques,  m’he  covertit en un nadó que brama, en una fera que tot ho destrossa  i devora. Perquè hi han coses que fan tan mal, i van tan endins, que PROVOQUEN LA PERDúA DE NOCIÓ DE TEMPS-ESPAI, QUE T’UNEIXEN AMB LA GUERRAILA SANG, I FAN QUE ALLÒ TAN SENZILL A VEGADES ES CAPGIRI I ENSENYI LA SEVA CARA MÉS SALVATGE, MÉS VICERAL, I AL FINAL UN NO SAP PERQUE riu i perque plora, que és el que sent i que pensa, quina diferència hi ha entre autodefensa i violència.  I tots aquests conceptes s’han trastocat i confòs, vaja, han fet una festa en aquest menjador que després de la desaparició fulminant d’aquest algú ja es de nou amb calma. cALMA TENSA, CALMA VIDRIOSA, calma culpabLE, TAN SILENCIOSA QUE SONA TERRIBLEMENT GREU. I ara m’assec al sofà, observo al petit monstre que ja ha tornat al seu niu, i li dic - Estic farta de tu, semblarás esquifit, però ets un puto monstre, t’odio, ja pots anar-te buscant un altre melic. I el petit monstre cabron, em mira amb cara de bona persona, i somriu.
(SÓC UNA FERA/ Severled)

Li he explicat un secret a algú. Una possible feina, una feina important per a mi, es podria dir. Li he explicat a algú, que estic nerviosa per al que pugui passar i tinc por, i que aquesta possible feina, encara no segura, m’arrela  al que he volgut sempre, a allò que porto tant de temps lluitant per que es realitzi, i que em connecta dels ulls fins a les entranyes, de les mans als turmells, dels dits al cor, de la boca als pulmons. Li he explicat aquest fet important, aquest possible futur que sempre he somiat, a algú. Un algú amic de la vida i de la professió. I he sentit que aquest algú també ho volia. Que també volia això mateix, que li arrela com a mi dels ulls fins als turmells, dels dits als pulmons, de la boca al cor, de les mans a les entranyes. I aquest algú ha considerat que l’AMISTAT i allò que connecta (la professió, una possible realització d’un somni) amb les entranyes, no tenen res a veure i s’han de poder separar. I que a més em d’aprendre d’aquestes coses, ens hi hem d’acostumar. I aquest algú ha decidit perseguir aquest mateix objectiu, aquesta possible feina, gràcies a la meva informació. I jo m’he sentit profundament atacada, com una papallona que ha caigut en una teranyina, i aquesta aranya esta apunt de menjar-se’la. I he maleït la meva ingenuïat, la meva puta ingenuïtat. I he après una cosa, que estic millor callada, CALLADA. I dins meu he sentit la seva “cruel” intenció (altrament dita, eina de supervivència dins la precarietat laboral que ens OFega) com mil dards que travessen el cos. I davant d’aquesta meeeeERDa De siTuació, en aquest malson on 10.000 robots m’ataquen a les fosques,  m’he  covertit en un nadó que brama, en una fera que tot ho destrossa  i devora. Perquè hi ha coses que fan tan mal, i van tan endins, que PROVOQUEN LA PERDúA DE NOCIÓ DE TEMPS-ESPAI, QUE T’UNEIXEN AMB LA GUERRA ILA SANG, I FAN QUE ALLÒ TAN SENZILL DE VEGADES ES CAPGIRI I ENSENYI LA SEVA CARA MÉS SALVATGE, MÉS VICERAL, I AL FINAL UN NO SAP PERQUÈ riu i perquè plora, que és el que sent i que pensa, quina diferència hi ha entre autodefensa i violència.  I tots aquests conceptes s’han trastocat i confòs, vaja, han fet una festa en aquest menjador que després de la desaparició fulminant d’aquest algú ja torna a estar en calma. cALMA TENSA, CALMA VIDRIOSA, calma culpabLE, TAN SILENCIOSA QUE SONA TERRIBLEMENT GREU. I ara m’assec al sofà, observo al petit monstre que ja ha tornat al seu niu, i li dic - Estic farta de tu, semblarás esquifit, però ets un puto monstre, t’odio, ja pots anar buscant un altre melic. I el petit monstre cabron, em mira amb cara de bona persona, i somriu.
 Severled

LE LECTEUR


LE LECTEUR/ GILBERT GARCIN
Uno de entre tantos trabajos variopintas que hago últimamente es de película. Soy lectora. Por horas. Leo y releo novelas a un escritor. De echo son sus novelas en proceso de acabar. Este escritor ya mayor tiene la visión reducida. Y es increíble, porque si no te lo dice no te enteras, ya que como ve un poco por los laterales, tiene muy estudiadas las posiciones en las que se coloca para observar sin que se note que esta descifrando la expresión, y a uno le parece que ve perfectamente. Además la actitud que adopta para escuchar la novelas es muy  teatral y le aporta un aire entre Woddy Allen e intelectual antiguo. Así, a mi, me da la sensación de que absorbe todo lo que le leo con mucha precisión y detalle, y me hace sentir importante. Es un apasionado de la cultura y el arte en general. Su hogar es orden dentro de lo que a muchos les podría parecer un caos…libros, discos, pinturas, cajas, revistas…todo amontonado, desparramado, dividido por rincones, librerias, mesas situadas en lugares estratégicos… Su inquietud es un ir y venir de mudanzas, Mallorca, Barcelona, viajes y literatura…su hambre de conocer y aprender es envidiosa, y cuándo te cuenta sus milagros, su experiencia, sus amores, cuando te nombra ese poeta o esa obra de teatro…me da la sensación que anda mucho menos ciego que muchos otros como yo entre tanta oscuridad y reflejos diarios. Quizás yo a estos encuentros les estoy sumando fantasía, pero lo que si que creo con certeza es que es un oidor excelente. Vaya, el mejor espectador que un actor puede desear. Y por si fuera poco me esta dándo una lección de lo que significa realmente, saber escuchar. LE LECTEUR/ GILBERT GARCIN

Uno de entre tantos trabajos variopintas que hago últimamente es de película. Soy lectora. Por horas. Leo y releo novelas a un escritor. De echo son sus novelas en proceso de acabar. Este escritor ya mayor tiene la visión reducida. Y es increíble, porque si no te lo dice no te enteras, ya que como ve un poco por los laterales, tiene muy estudiadas las posiciones en las que se coloca para observar sin que se note que esta descifrando la expresión, y a uno le parece que ve perfectamente. Además la actitud que adopta para escuchar la novelas es muy  teatral y le aporta un aire entre Woddy Allen e intelectual antiguo. Así, a mi, me da la sensación de que absorbe todo lo que le leo con mucha precisión y detalle, y me hace sentir importante. Es un apasionado de la cultura y el arte en general. Su hogar es orden dentro de lo que a muchos les podría parecer un caos…libros, discos, pinturas, cajas, revistas…todo amontonado, desparramado, dividido por rincones, librerias, mesas situadas en lugares estratégicos… Su inquietud es un ir y venir de mudanzas, Mallorca, Barcelona, viajes y literatura…su hambre de conocer y aprender es envidiosa, y cuándo te cuenta sus milagros, su experiencia, sus amores, cuando te nombra ese poeta o esa obra de teatro…me da la sensación que anda mucho menos ciego que muchos otros como yo entre tanta oscuridad y reflejos diarios. Quizás yo a estos encuentros les estoy sumando fantasía, pero lo que si que creo con certeza es que es un oidor excelente. Vaya, el mejor espectador que un actor puede desear. Y por si fuera poco me esta dándo una lección de lo que significa realmente, saber escuchar.
Severled

DE GELATS I TEATRE


DOUBLE SCOOP /ANDREW B. MEYERS
“Néta - Abans d’arribar…un gelat, crec que era un sobret. O de maduixa en tarrina, mai en cucurutxo. […] No n’estic segura, però si ho vaig demanar jo, segur que era de maduixa, era l’únic gust que demanava, anéssim on anéssim. […]Després vas córrer, i el meu cosí i jo estàvem una mica espantats, però quan vas arribar a la vora de la vorera ens vas picar l’ull i vas volar. L’avi volava.
Avi- Va ser de vainilla, no de maduixa. […]
Néta- Tenia les ales amagades sota els braços. Ales. Núvols. Avi. Sol. Blau. Cablejat elèctric. I més núvols.
Avi- No vaig volar.”
MÉS ENLLÀ DE LA FOSCOR
Una selecció del text de la Denis Duncan (el meu preferit en secret)

QUE SUERTE LA MÍA


















Nothing Ever Happens (still)/ Jeff Ramirez

"Porque no hay tiempo para nada, porque busco sin saber lo que estoy buscando, porque me quiero ir pero no lo hago, porque los días pasan sin que nada extraordinario ocurra… 
Porque no consigo recordar donde deje el otro par del calcetín, porque “M” tiene la manía de tirar las cenizas del cigarro en el baño, porque tengo anginas y en la farmacia no quieren venderme antibiótico, porque llueve y tengo la ropa tendida, porque llego tarde a algún sitio, porque tengo que trabajar y me pierdo ese concierto, porque hoy ceno sola, porque “X” no quiere abrazarme cuando duerme a mi lado…
Porque a veces por ser mujer siento sutilmente un trato de “chata” por parte de ciertos “h”, porque no se encontrar becas, porque el transporte público es para ricos, porque vivo en un país de chorizos y chapuzas, porque tengo mil curros para poder trabajar en las horas perdidas del mío…
Porque no se sumar y restar sin los dedos, porque no me entero! porque lloro cuando no toca, porque no soy constante ni proponiéndome horarios, porque pare de crecer a los trece, porque me cuesta decir no, porque a veces me sale  todo sever led, porque en vez de reivindicativa me llaman contestona…
Porque es mi manera de sobrevivir, ¡Qué (suerte/rabia) la mía la de enfadarme!"
Severled